Misschien maar goed dat Freule Magdalena Wilhelmina De Ranitz geen glazen bol had, waarin ze anderhalve eeuw vooruit kon kijken naar de zorgwereld van vandaag. Ze had haar ogen niet geloofd.
Geraakt door de aanblik van ontheemde meisjes die zich noodgedwongen toelegden op diefstal, dronkenschap en prostitutie, vatte de burgemeestersdochter in 1865 de koe bij de hoorns en richtte Het Protestants-Christelijk Doorgangshuis op voor ‘gevallen en verwaarloosde meisjes’. Het huis bleek al snel te klein en landde een eeuw later via enkele tussenstops in de wijk Helpman waar het in 1965 verder ging onder de naam De Helper Haven. De Christelijke origine die in de dagelijkse praktijk toch al dunnetjes werd gevoeld, verviel volledig toen De Helper Haven vijftien jaar later fuseerde tot
de Stichting Noordelijke Orthopedagogische Voorzieningen. Deze wat stroeve naam leidde in 1996 na wederom wat fusies tot de stichting Jeugdzorg Groningen. Met deze stap was een brede 24-uurs organisatie voor residentiële jeugdzorg in Noord-Nederland een feit. De freule had het in haar stoutste dromen niet durven
hopen.
De rust bleek van korte duur. Een veelheid fusies en uitbreidingen ging gepaard met een stortvloed aan nieuwe maatschappelijke inzichten, ambities, regels en wetten. De hectiek zou niet meer verdwijnen. Een belangrijk omslagpunt was de nieuwe Wet op de Jeugdzorg die in 2005 een scheiding regelde tussen toewijzing en uitvoering. Voortaan richtte Jeugdzorg Groningen zich op de zorgtoewijzing. De uitvoering kwam in handen van Base Groep, enkele jaren daarna omgedoopt in Elker, nog weer wat later in Elker-Het Poortje, om heel recent de cirkel weer kort en krachtig te sluiten in Elker. We zeiden het al, van rust geen sprake en aan dynamiek geen gebrek. Wij zijn het gewend. De verbinding tussen Elker en Het Poortje bleek een bijzonder, belangrijk en betekenisvol huwelijk.
Het Poortje opende de deur naar de systemische breedte die Elker vandaag haar leidende positie geeft in het noordelijke domein van jeugdhulp en -onderwijs. Het Poortje bracht immers heel specifieke activiteiten, kennis en visie in. En niet
te vergeten, een halve eeuw ervaring. Ondanks dat bleef Het Poortje in de volksmond vooral bekend als de jeugdgevangenis. Niet per se het ideaalbeeld dat ouders hun kind wensen. Het kan dan niet verbazen dat heel wat mensen de vrijage tussen Elker en Het Poortje aanvankelijk met enige aarzeling bekeken.
Onder één dak
Het besef kwam steeds meer dat een écht cliëntgerichte aanpak vraagt om een écht cliëntgerichte organisatie. We moesten alle methoden, processen en routines immers kritisch tegen het licht houden en waar nodig aanpassen. En dat blijven we doen. Al was het maar omdat ouders, partnerorganisaties en verwijzers ons het grootst denkbare vertrouwen geven: de beste zorg en onderwijs voor onze jongeren. Daar ga je niet losjes mee om. Dat vraagt om een professionele, stabiele en innovatieve uitvoerder die luistert, denkt en doet. Dienend leiderschap noemen wij dat.
Zo leidt een kleurrijk erfgoed in de noordelijke jeugdhulp en -onderwijs tot een sterk, slim en toekomstvast Elker. Een warm huis van gedreven professionals, dag en nacht in de weer om het beste te halen uit al die jonge mensen. Zodat elke jongere zich optimaal kan ontwikkelen en niemand aan de kant blijft staan. Moeilijker is het niet. Makkelijker evenmin.